OKIEM PSYCHODIETETYCZKI: Dlaczego chcesz schudnąć?

Dlaczego mógłbyś chcieć się odchudzać? Z jakiego powodu możesz chcieć narzucić sobie reżim żywieniowy? Z jakiego powodu mógłbyś chcieć ćwiczyć, uprawiać sporty, biegać? Pomyśl nad swoimi wewnętrznymi motywacjami. Jedynym sposobem uruchomienia prawdziwej motywacji jest dotarcie do przestrzeni naszych własnych wyborów[1].

Jeśli te pytania wydają się zbyt trudne, zapytajmy się o coś mniejszego. „Dlaczego mógłbym chcieć jeść zdrowe śniadania?”, „Dlaczego mógłbym chcieć jeść mniejsze kolacje?”. Być może już dziś zjadłeś wyjątkowo zdrowe śniadanie lub wyjątkowo małą kolację. Zapytaj więc siebie: „Dlaczego dziś udało mi się zjeść to zdrowe śniadanie/małą kolację?”. Nie poprzestawaj na odpowiedzi: „Bo chcę schudnąć”. To nie jest rozwiązanie. Rozwiązanie jest gdzieś głębiej.

Ludzie często zaprzeczają, że jakieś jednorazowe działanie to świadomy wybór. Mogą wyjaśnić, jak do tego doszło („Przypadkowo akurat miałem same zdrowe rzeczy w lodówce i z nich zrobiłem śniadanie”), twierdzić, że to nakaz („Bo wiem, że muszę”) czy po prostu zrzec się całej odpowiedzialności za swoje działanie („Nie wiem, tak jakoś wyszło”). To nie jest istotne według Michaela V. Pantalona. Badacz twierdzi, że teraz należy pomóc sobie uświadomić, że jednak dokonaliśmy wyboru. To my zjedliśmy to zdrowe śniadanie, to my zjedliśmy tę mniejszą kolację. I właśnie, twierdzimy, że musimy odżywiać się zdrowo, ale nie wszyscy podporządkowują się temu nakazowi, więc dlaczego Ty się do niego zastosowałeś? Możemy siebie zapytać, co zyskaliśmy, kiedy już „przypadkowo” udało nam się coś zrobić: „No dobrze, to był przypadek. A teraz, kiedy już to wykonałeś, jak możesz z tego skorzystać?”[2].

Michael V. Pantalon przywołuje przykład swojego kolegi z pracy, Andy’ego, który był ogromnie sfrustrowany, że nie jest w stanie regularnie ćwiczyć. Wymieniał swoje cotygodniowe obowiązki i mówił, że nie ma czasu na ćwiczenia. Andy skupiał się na „jak”: „Z tyloma obowiązkami, które muszę wykonać, jak kiedykolwiek znajdę czas na ćwiczenia?”. Wtedy badacz zapytał przyjaciela, czy kiedyś był w jego życiu czas, gdy regularnie ćwiczył. Andy odpowiedział, że tak, kiedy był w college’u i nie miał tych wszystkich obowiązków. „Dlaczego chciałeś wtedy ćwiczyć?” – dopytał Pantalon. Andy odpowiedział, że dlatego, że miał wtedy więcej czasu. „Dlatego wiedziałeś, że możesz ćwiczyć, ale dlaczego chciałeś to robić?”. To pytanie zabrało Andy’emu więcej czasu. W końcu odpowiedział, że gdy pływał każdego ranka, był później na pływackim „haju”. W tym momencie, gdy Andy uzyskał dostęp do wcześniejszej motywacji, mógł rozpoznać wewnętrzne pobudki swojego obecnego pragnienia, a następnie przejść do etapu kolejnego[3].

Jaki to etap? Charakteryzuje go odpowiedź na pytanie: „W jakim stopniu jestem gotowy na zmianę?”. Na nie odpowiemy sobie następnym razem!

Karolina Osińska-Marcińczyk

Przypisy:

[1] M. V. Pantalon, Błyskawiczne wywieranie wpływu. Jak motywować siebie i innych do natychmiastowego działania, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne Sp. z o.o., Gdańsk 2011, s. 73.

[2] Ibidem, s. 73.

[3] Ibidem, s. 74-75.