Biegunka u małego dziecka – co robić?

Im mniejsze dziecko, tym bardziej niepokoją nas wszelkie zmiany w wyglądzie jego kupki. Biegunka to częsta przypadłość. Nie trzeba od razu panikować, gdy pojawią się luźne stolce, ale też nie wolno biegunki lekceważyć.

 

Luźne stolce mogą być spowodowane tym, że malec zjadł coś ciężkostrawnego lub pokarm zbyt bogaty w błonnik[1]. Mogą być też objawem zatrucia pokarmowego lub jakiejś choroby. Pojawiają się też czasem przy ząbkowaniu.

 

Do rozstroju żołądka u niemowlęcia może doprowadzić nadmiar cukru, np. w sokach owocowych czy słodzonych napojach i żywności. Zagęszczone soki owocowe dla niemowląt trzeba zawsze rozcieńczać zgodnie z zaleceniami na opakowaniu. Unikajmy słodzonych napojów i pokarmów, ponieważ one nie uzupełniają składników odżywczych potrzebnych niemowlęciu. Także niektóre lekarstwa dla dzieci mogą powodować biegunkę – jeśli maluchowi zapisano jakieś lekarstwo (szczególnie w formie syropu) i dostało ono biegunki, nie powinniśmy zaprzestawać podawania leku, ale musimy porozumieć się z lekarzem, który specyfik przepisał[2].

 

Biegunka wywołana przez bakterie lub wirusy, zwykle trwa od pięciu do siedmiu dni[3].

 

Objawy zatrucia pokarmowego – oprócz biegunki – to:
* nudności i wymioty,
* bóle brzucha,
* utrata apetytu,
* podwyższona temperatura[4].

 

Co też może „powiedzieć” nam wygląd i zapach zmienionego stolca? Bardzo jasne, obfite, cuchnące i pieniste kupki unoszące się na powierzchni wody mogą być oznaką uczulenia dziecka na gluten, czyli białko zawarte w zbożu (choroba ta to celiakia). Zaś stolce pieniste, o kwaśnym zapachu mogą być oznaka nieprawidłowego trawienia mleka (laktozy)[5].

 

W większości przypadków leki na biegunkę nie działają – najlepszym rozwiązaniem jest pozwolenie organizmowi zwalczyć zakażenie własnymi siłami[6]. Warto podawać probiotyki, które przywracają prawidłową florę bakteryjną w jelitach.

 

Najważniejsze: dużo poić!

 

Przede wszystkim musimy dopilnować, aby maluch jak najwięcej pił. Jeśli tego nie dopilnujemy, możemy doprowadzić do odwodnienia. Jego objawy to (uwaga, jeśli u dziecka występuje choć jeden z podanych objawów, może być ono odwodnione):
* suchość w ustach, spieczone wargi,
* ciemny, gęsty mocz,
* brak moczu przez sześć godzin,
* zapadnięte oczy,
* zapadnięte ciemiączko,
* niezwykła senność lub apatia[7].

 

Nawet jeśli jesteśmy pewni, że dziecko otrzymuje wystarczającą ilość płynów, musimy je obserwować, czy nie pojawiają się oznaki odwodnienia[8]!

 

Używajmy myjki i ciepłej wody przy zmianie pieluszek, aby uniknąć podrażnienia okolic odbytu[9]. Jeśli dziecko od niedawna nie nosi pieluch, warto mu znów założyć pampersa. Przy wszystkich czynnościach sanitarnych musimy zwracać szczególna uwagę na zachowanie zasad higieny: myjmy dokładnie ręce po przewinięciu dziecka, pilnujmy też, aby malec mył ręce po skorzystaniu z nocnika i przed jedzeniem[10].

 

Ważne jest podawanie lekkich posiłków. Matki karmiące piersią powinny zwiększyć liczbę lub czas karmień, aby utrzymać równowagę płynów w ciele bobasa[11].

 

Co podawać do jedzenia? Marchwiankę (zupa ugotowana na samej marchwi i zblendowana, ja dodałam w celu lekkiego zagęstnienia kleik ryżowy – patrz zdjęcie powyżej). Ryż gotowany, marchew gotowaną. Nie podawajmy owoców (ostatecznie możemy podać banana), soków owocowych. Możemy dziecku dać do przekąszenia suchą bułkę lub biszkopty. Do picia podawajmy wodę.

 

Co powinno nas mocno zaniepokoić?

 

Powinniśmy skontaktować się z lekarzem, jeśli luźne stolce pojawiają się od ponad sześciu godzin. Niezwłocznie zabierzmy dziecko do lekarza, jeśli w stolcu widoczne są ślady krwi. I nie czekajmy, jeśli maluch wykazuje objawy odwodnienia[12]! Skonsultować się z lekarzem powinniśmy, jeśli biegunce towarzyszy gorączka. Odwiedzin u lekarza wymaga każda biegunka w pierwszych ośmiu tygodni życia dziecka, gdyż organizm noworodka jest jeszcze mało odporny[13].

 

Jeśli chodzi o maluszki karmione piersią, to pamiętajmy, że bardzo miękkie i plastyczne stolce to sprawa zupełnie naturalna i nie należy ich mylić z biegunką[14].

 

KOM

 

Przypisy:

[1] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 215.

[2] Lekarz domowy. Rodzinny poradnik medyczny, pod red. Tony Smitha, Ossolineum, Wrocław 1992, s. 64.

[3] Louis Borgenicht, Joe Borgenicht, Bobas. Instrukcja obsługi, Vesper, Poznań 2008, s. 206.

[4] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 214.

[5] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 215.

[6] Lekarz domowy. Rodzinny poradnik medyczny, pod red. Tony Smitha, Ossolineum, Wrocław 1992, s. 120.

[7] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 214.

[8] Lekarz domowy. Rodzinny poradnik medyczny, pod red. Tony Smitha, Ossolineum, Wrocław 1992, s. 64.

[9] Louis Borgenicht, Joe Borgenicht, Bobas. Instrukcja obsługi, Vesper, Poznań 2008, s. 206.

[10] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 215.

[11] Louis Borgenicht, Joe Borgenicht, Bobas. Instrukcja obsługi, Vesper, Poznań 2008, s. 206-207.

[12] Elizabeth Fenwick, Matka i dziecko. Vademecum, Świat Książki, Warszawa 1994, s. 215.

[13] Zdrowie niemowląt. Opieka – profilaktyka – leczenie, Wydawnictwo Olejsiuk, Ożarów Mazowiecki 2009, s. 82.

[14] Lekarz domowy. Rodzinny poradnik medyczny, pod red. Tony Smitha, Ossolineum, Wrocław 1992, s. 64.