Kobieto: poroniłaś – twoja wina

Ponad sto Polek dziennie roni swoje dziecko. Statystyki są przerażające. Takie tragedie wydarzają się niezmiernie często. Mnie też to spotkało. A wiecie, co jeszcze jest w tym tragicznego? To, jak o tym fakcie mówimy.

To kobieta „poroniła”, to ona „straciła dziecko”. Nie ma czasownika, który opisałby ten stan i jednocześnie nie stawiał kobiety w roli winnej. Nie powiemy: „dziecko zostało odesznięte”, „odeszło”, nie – to kobieta je straciła, poroniła. To ona jest winna.

Co zrobiłam źle? Dlaczego mnie to spotkało? A przede wszystkim: jak mogłam tego uniknąć? – oto myśli kobiety po poronieniu. I ten uciekający wzrok rozmówców. I te ściszone głosy. I pocieszenia lekarza, że to bardzo częste zjawisko…

I jak powiedzieć o tym komukolwiek bez wkopywania się w jeszcze głębszy dół poczucia winy? „Poroniłam”, „straciłam ciążę”… Jakbym zrobiła to celowo, umyślnie.

Pamiętam moje poronienie. To była pierwsza ciąża, jeszcze wczesna. Pamiętam tę rozpacz, to poczucie winy. I ten strach, gdy zaszłam w drugą ciążę. Ta obawa o maleństwo… Nie życzę tego nikomu.

Może udałoby się znaleźć jakieś określenie, które nie będzie stygmatyzowało kobiet po poronieniu? Nasz język taki piękny, taki bogaty. Macie jakiś pomysł?

KOM